95 — 
wes tofreden, nu du Pabst bist, kannst du nix meer warden. 
Dat will ick mi bedenken' sed de Fru, daar giengen see beede 
to Bed, awerst se was nich tofreden, un de Girigkeit leet eer 
nich slsapen, se dacht uͤmmer wat se noch wol warden wull. 
Mit des gieng de Suͤnn up: ha,' dacht se, ‘as se se ut den 
Fenster so herup kamen sach, kann ick nich ook de Suͤnn upgaan 
laten?“ Daar wurde se recht so grimmig, un stoͤdd eeren Mann 
an, “Mann, ga hen tom Butt, ick will warden as de lewe 
Gott.“ De Mann was noch meist im Slap, averst he verschrack 
sich so, dat he ut den Bed feel. Ach, Fru,' sed he, ga in di 
un bliw Pabst.“ „“Ne, sed de Fru, un reet sich dat Liivken up, 
ick bin nich ruhig, un kan dat nich uthollen, wenn ick de Suͤnn 
un de Mann upgaan see, un kan se nich ook upgaan laten, ick 
moͤt warden, as de lewe Gott.“ „Ach, Fru,' sed de Mann, 
dat kan de Butt nich, Kaiser un Pabst kan he maken, awerst 
dat kan he nich.“ „Mann, sed se, un sach so recht graͤsig ut, 
ick will warden as de lewe Gott, ga gliik hen tom Butt.' 
Dat fuur den Mann so doͤrch de Gleder, dat he bewt voͤr 
Angst, buten awer gieng de Storm, dat alle Boͤme un Felsen 
umweigten, un de Himmel was gans swart, un dat dunnert 
un blitzt: daar sach man in de See so swarte hoge Buͤlgen as 
Barg, un hadden baben all eene witte Kroon van Schuum up, 
Da sed he 
Mandije, Mandje Timpe Te, 
Buttje, Buttje in de See,