161 - 
by sehn.' ^Ach, gah nich,' säd de Fru, ‘mp is as beewd dat ganße 
Huus, un stünn in Mammen.' Awerst de Mann güng henuut, un 
seeg den Vagel an. 
^ sucht alle meine Benichen, , 
bindt sie in ein seiden Tuch, 
legts unter den Machandelbaum. 
Kywitt, kywitt, wat vor'n schöön Vagel bün ik!' 
Mit des leet de Vagel de gollne Kede fallen, un sc feel dem Mann 
jüst üm'n Hals, so recht hier herum, dat se recht so schöön paffd. 
Do güng he herin, un säd *süh, wat is dat vor'n schöön Vagel, 
heft my so 'ne schöne gollne Kede schenkd, un säht so schöon uut- 
De Fru awerst wöör so angst, un füll längs in de Stuw hen, 
un de Mütz füll ehr von dem Kopp. Do süng de Vagel wedder 
4 mein Mutter der mich schlacht,' 
«Ach, dat ik düsend Föder ünner de Eerd wöör, dat ik dat nich 
hören schult!' 
‘mein Vater der mich aß,' 
Do füll de Fru vör dood nedder. 
«mein Schwester der Marlenichen' 
«Ach,' säd Marleenken, ‘it will ook henuut gähn un sehn of de 
Vagel my wat schenkt?' Do güng se henuut. 
«sucht alle meine Benichen, 
bindt sie in ein seiden Tuch,' 
Do smeet he ehr de Schöh herünn. 
«legts unter den Machandelbaum. 
Kywitt, kywitt, wat vör'n schöön Vagel bün ik!' 
Kindermärchen. L