- 160 - 
Lim den Hals dm Mählensteen, un floog wyt wech na synes Ba 
ders Hufe. 
In de Stuw seet de Bader, de Moder un Marleenken bv 
Disch, un de Bader säd 'ach, wat waart mp licht, my is recht so 
good to Mode? *91«,’ säd de Moder, ‘inu is recht so angst, so 
recht as wenn en swoor Gewitter summt? Marleenken awerst seet 
un weend un weend, do köhm de Bagel anflegen, un as he sik 
up dat Dach sett't, 'ach/ säd de Bader, ‘m*> is so recht freudig, 
un de Sünn schont Luten so schöön, my Ls recht, as schull ik 
enen ölen Bekannten weddersehn? 'Ne/ säd de Fru, 'my is so 
angst, de Täne klappern my, un dat is my as Führ Ln den Adern? 
Un se reet sik ehr Lyfken up un so mehr, awer Marleenken seet in 
en Eck, un weend, un hadd eren Platen vor de Ogen, un wemd 
den Platen ganß meßnatt. Do sett't sik de Bagel up den Ma 
chandelboom, un süng 
'mein Mutter der mich schlacht/ 
Do hüll de Moder de Oren to, un kneep de Ogen to, un wull 
nich sehn un hören, awer dat bruusde ehr in de Oren as de aller- 
staarkste Storrn, un de Ogen brennden ehr un zackden as Blitz, 
'mein Vater der mich aß/ 
'Ach, Moder/ secht de Mann, 'door is en schöön Bagel, de singt 
so herrlich, de Sünn schynt so warm, un dat rückt as luter 
Zinnemamen? 
'mein Schwester der Marlenichen/ 
Do läd Marleenken den Kopp up de Knee, und weend in eenS 
wech, de Mann awerst säd 'ik ga hemmt, ik mutt den Bagel dicht