159 
nn hackderr noch man acht, 
'legts unter' 
nu noch man svw, 
'den Machandelbaum.' 
nu noch man een. 
«Kywitt, kywitt, wat vör'n schöön Vagel bün ik!' 
Do hüll de lezte ook up, un hadd dat lezte noch höörd. 'Vagel,' 
secht he, 'wat singst du schöön! laat my dat ook hören, sing my 
dat nochmaal.' 'Ne,' secht der Vagel, 'twemaal sing ik nich um- 
sünst, gif my den Mählensteen, so will ik dat nochmaal singen.' 
*3a,' secht he, 'wenn he my allem tohöörd, so fchullst du em heb 
ten.' 'Ja,' säden de annern, 'wenn he nochmaal singt, so schall 
he em hebben.' Do köhm de Vagel herünn, un de Möllers faat'n 
all twintig mit Böhm an, un böhrden den Steen up, 'hu uh uhp, 
hu uh uhp, hu uh uhp!' Do stöök de Vagel den Hals döör dat 
Lock, un nöhm em üm as men Kragen, un flöög wedder up den 
Boom, un süng 
‘mein Mutter der mich schlacht, 
mein Vater der mich aß, 
mein Schwester der Marlenichm 
sucht alle meine Benichen, 
bindt sie in ein seiden Tuch, 
legts unter den Machandelbaum. 
Kywitt, kywitt, wat vör'n schöön Vagel bün ik!' 
Un as he dat uutsungen hadd, do deed he de Flünk von eenanuer, 
un hadd in de rechte Klau de Kede un in de linke de Schö un