153 
Eens wöör de Fru up de Kamer gaan, do köhm de lüttje 
Tochter ook herup, nn säd Glieder, gif mp cnen Appel? 
mpn Kind' säd de Fru, un gaf ehr enen schönen Appel uut der 
Kist; de Kist awerst hadd enen grooten sworen Deckel mit en groot 
schaarp psern Slott. ^oder,' säd de lüttje Dechter, ‘schall Bro- 
dcr nich ook enen hebben?' Dat vördrööt de Fru, doch säd se 
‘ja, wenn he uut de School summt? Un as se uut dat Fenster 
wohr wurr dat he köhm, so wöör dat recht, as wenn de Böse 
äwer ehr kohm, un se grappst to, un nöhm erer Dochter den 
Appel wedder wech, un säd ‘du schalst nich ehr enen hebben as 
Broder? Do smeet se den Appel in de Kist, un maakd de Kist 
to: do köhm de lüttje Jung in de Döhr, do gaf ehr de Böse in 
dat se stündlich to em säd ‘m$m Sühn, wullt du enen Appel heb 
ben?' un seeg em so hastig an. ‘Moder,' säd de lüttje Jung, 
‘wat sühst du gräsig uut! ja, gif mp enen Appel? Do wörr ehr 
as schull se em toreden. ‘tont mit mp,' säd se, un maakd den 
Deckel np, ‘hahl dp enen Appel heruut? Un as stk de lüttje Jung 
henin bückd, so reet ehr de Böse, bratsch! slöög se den Deckel to 
dat de Kopp afflöög un ünner de roden Appel füll. Da äwerleep 
ehr dat in de Angst, un dachd ‘kunn ik dat von mp bringen!' 
Da güng se bawen na ere Stuw na crem Draagkasten, un hahl 
uut de bäwelste Schuuflad enen Witten Dook, un sett't den Kopp 
wedder up den Hals, un bünd den Halsdook so üm, dat'n niks 
sehn kunn, un sett't em vör de Döhr up enen Stohl, un gaf em 
den Appel in de Hand. 
Do köhm doorna Marleenken to erer Moder in de Kääk de