151 
23. 
Von dem Machandelboom. 
Dat iS nu all lang Heer, wol twe düsend Johr, do woor dar en 
ryk Mann, de hadd ene schöne frame Fm, un st hadden sik beyde 
sehr leef, hadden awerst kene Kinner, st wünschden sik awerst sehr 
welke, un de Fru bedd'd so veel dorüm Dag un Nacht, man st 
kregen keen un kregen keen. Bor erem Hust wöör en Hof, dorup 
stünn en Machandelboom, ünner dem stünn de Fru eens im Win 
ter, un schelld sik enen Appel, un as st sik den Appel so schelld, 
so sneet st sik in'n Finger, un dat Blood stel in den Snee. 'Ach,' 
säd de Fru, un süft'd so recht Hoog up, un stg dat Blood vor sik 
an, un wöör so recht wehmödig, 'hadd ik doch en Kind, so rood 
as Blood un so Witt as Snee? Un as st dat säd, so wurr ehr 
so recht frölich to Mode: ehr wöör recht, as schull dat wat War 
den. Do güng st to dem Hust, un't güng een Maand hen; de 
Snee vorgüng: un twe Maand, do wöör dat gröön: un dre 
Maand, do kömen de Blömer uut der Eerdr un veer Maand, do 
drungen sik alle Bömer in dat Holt, und de grönen Twyge wören 
all in eenanner wussenr door süngen de Vögelkens dat dat ganße 
Holt schalld, un de Blöiten selen von den Bömern: do wöör de