endlik noh dem Kaplon Sch. im schicken, de wor
Wied un breid ose Düwelsbanner un Speukverdriewer bekannt.
De kam nu mit sinem dicken Bouke un anderen Jnstremänten
auk an un bannte den Geist in einen allen Beerbaum, de
dicht am House stund. Nu wor Rugge im House. Do be-
dankeden sik de Lüde un gawwen dem hülpreiken Manne auk
wat Düchtiget midde upp den mieden Weg. — 'Ne Halme
Stiege Johre leit sik dat Speukedingen ni meih seihn un
hören un wor balle ganz vergieten. — Upp einmol in einer
Nacht ging de alle Geschichte villichte nau düller wider laus.
Do leipen se glik noh dem Köllschken Kaplon, de rei mol
ehulpen hadde. Ose dei nu ankam, kuckede hei gliek noh dem
allen Beerbaum. De wor ganz frischk affehogget, un't Holt
lag nau derneben. Do siägde de Mann: „Seiht Lüde, hie
hawwe oll2 de Bescheerunge. Ji hat den Beerbaum affe
hogget, bo de Geist drinnebannt wor; Ji hat en selwer frie
emacht!" — Nu sing hei de Geschichte wider van vürne an,
bannte äwwer düttmol den Geist in en Appelbaum; un wänn
de mol ümmehogget wör, in de Wuorteln, un wänn dei ver-
fulten, in de deipe Ere. Do fall hei nu wul nau drinne
sitten, dann me Hit sidder der Tied nix meih van dem Speuk
te Benkesen gehört. — De Kaplon hadde auk den Geist bi
Namen ekannt, ik will en äwwer ni sägen, süs könnte mi
mol wat andouhn, wänn hei wider frie kummen söll. De
selftige Geist hadde rei im dirtigjöhrigen Kriege Ine Flecht-
drupp upp dem gielen Stouken in 'nem Beukenheister
esieten. Do wor hei äwwer mol schlimm anekummen. En
paar Saldoten hadden em upp sinem kahlen Koppe mit den
Säbels Fläischk ehacket un auk mit 'nem scharpen Mäss' Teback
eschnidden. Dat hädde'm, sou vertallten se, sou weih edohn,
dat hei sik nohderhand ümme Flechtdrupp rümme gar ni meih
hädde seihn loten.
' Kölnische Gebiet. * schon.