so
gar ni te Bedde un in der Kamer ctfeben 1 wi, bat us de
Hoore strackupp stunden, un kroupen mit 'ner kallen Gaisehout
unger de Decke. Nohderhand Hit mi min alle, sel'ge Unkel
dat Eifers un Gruggelen mol upp sine Ort verdrifft. Wi
waren ganz laate 3 bo elviest un verleipen us in 'nem dicken^
düsteren Walde. Wann nu de Uhlen schriggeden, oder en
Nachtvuggel uppflaug, oder en Reih dür de Büschke brak,
dann wor mi sou bange, un ik krieschk auk mol hellupp. De
Unkel schannte mik düchtig für 'ne alle Bangebüxe ut un
siagde, dat ginge Olles natürlik tou. Nu woll de Unkel den
richtigen Weg senken un leit mik olleine unger 'ner dicken
Eike stöhn. Hei siägde: „Junge, nu histe buch wider
Kuraschke?" un ik anferde: „Jo, Unkel!" Äwwer wuol wor
mi buch nit. Do Hort ik upp einmol in 'ner ganz anderen
Richtunge en Gebölke un Gezischke, ose wann de Hölle laus
wör, un dotwischken reip jümmer 'ne Stimme: „Samuel^
erscheine!" Mi stund de Ohm stille, un ik wör am leiwesten
in de Eike oder in de deipe Ere gekruopen. — Noh 'ner Wiele
kam de Unkel wider an un fruogde, wat ik ehort hädde. Os'
ik em nu dat richtig beschrifft hadde, fing hei lud an te lachen
un siagde, den Speuk hüdde hei selwer emacht. Dat hädde
hei mol te Kassel im Thejoter middemacht. Do hädde auk
en Keerel eroupen: „Samuel erscheine!" un gliek wör de
Düwel laus ewiest, et hüdde geknattert un gezischket, vam
Himmel hädde't Damp un Füer eriegent, un en paar Wille
Sügge wören fürbie elaupen, un do hädde me den Düwel
selwer mit Höörneren un Pierdefout seihn konnt. Hei hädde
den Düwel äwwer balle kannt. Et wör en Heere wiest, dien
hei rei villmol mit siner Droschke fohrt hädde. Olles andere
wör auk ganz natürlik touegohn, un wör nix ose Kasselschke
Windbüdeligge wiest. Bu de Unkel dat sou verkalkte, un wi
wider upp dem richtigen Wege noh Heime woren, wor ik upp
' grauten. * Grauen. 3 spät. 4 Samiel.