76
Urdnunge Hallen soll. Sou schwatzede in einem fürt un
mirkede gar ni, dat em hie de Wind ni günstig wäggede.
Do dat Mäken nix anferde, wor em sou heit, ose wann hei
im Backuowen säit. Endlik hörte hei uppe mit Protein, un do
siügde dat Mäken: dann soll hei sik duch ne düchtige Hous-
hällerschke nimmen, dat wör für en de beste Rood. Do
wor de Mann urntlik frauh, dat hei ut der Verlegenheit kam,
bedankede sik für den gudden Rood un is as Burße van 69
Johren bi sinen Beukern estuorwen. —
De Ossenwilm te W. wor auk rei lange ut der Reserve
un der Landwehr in den Landstuorm ekummen un wor jüm-
mer nau liädig un laus. Do wor hei upp einmol friggedull
un verseil upp en prieset Mäken van achteihn Johren, dat
droug den Kopp sou hauch, ose müßte en Prinz, oder en
Postbeamte, oder en Serschante kummen. Vam Ossenwilm
woll't äwwer nix mitten un ging em ut der Wege. Do be-
giggenden se sik mol in der Twiddeke, bo dat Mäken dem
Wilm ni gudd utbeigen konnte un Pohl Hallen moßte. De
Ossenwilm wor innein che ne Schlichtebüste un schmeichelde:
„Mäken, wat biste wacker, wat biste sou fien! — Dünn
Hirwest haww' ik äwwer mol lvackere Tufeln arnt un hawwe
den ganzen Keller vull. Witte se mit mi tüten?" — Dat
Mäken anferde: „„Och nai, Wilm; ümme Tufeln sie ik grad
ni verlägen. Wänn ik jümmer 'ne gudde Rindflüischkzoppe,
un en Stück Broden, un en gudd Gemeuse, un denn auk en
Gläseken Wien hawwe, dünn frog' ik ni vill noh Tufeln."" —
Do hädden Ji mol dem Ossenwilm sin Gesichte seihn sollt!
Dat Mul bliwwte'm mied uopen stöhn un dat Woord im
Halse sticken, sou hadde hei sik versiert. Dat Mäken äwwer
wischkede an em vörbie un lachede en düchtig ut. Do ging
de Ossenwilm en Paar Häuser Widder un 'ne Stiege Johre
hödder, un fung auk eint, wat tou em passede. Dünn: 't is
kinn Pott sou scheif, et passet en Deckel drupp.