51
1 Pferd aus der Senne. 2 wiederkäuen. 3 pflastern.
Mit [inen Güten konnte sik de Ludewig ungerhallen bu mit
nein Menschten. Vemaft mit dem Senner 1 verstund hei sik diir
rin diir. Einmol hadde de Ludewig sine Herrschaft np Besenk gefohrt
un do feilen de Traktemänte für usen Ludewig schlecht ut. Hei
ging in den Stall; de Güte konnten aut arkoggen.^ Do lachede
de Senner sou höhnschken. Drup lachede de Ludewig auk un siägte
für den Senner: „Jiä, Senner, du meinst, wi wören up Visiten
un Du müßtest im Hawer weuhlen! Hier füllt äwer dat Speul
dünne ut für mit un für dik." -
Meist Glücke ose Verstand. Ut dem Ludewig sinem kleinen
Frünge. dein Karlchen, wor en Cundukter geworen, de hadde up
Unversetäten de Ökenomigge studeert un heil sik auk für hölfchken
klouk UN wiese. Na, ein Johr hadde hei tem eisten Mole ivitte
Riesenwurteln gesägget, dat gawen ganz verbarske Dingere. ose
Tunpöhle sou dick. De junge Heere wor ganz stolt drup un
siägte für den ältesten Dagleihner, den allen Seidel ut Wetterburg,
dei mit den anderen grade am Utmaken wor: „So etwas habt
Ihr doch noch nicht gesehen!" — „Jo", gaff de Seidel ter Ant
wort, „dat is wohr; wünn me sou betrachtet, wat Sei in düm
Johre für ne Arnde maket, dünn mott me buch sägen: Se hat
weih Glücke ose Verstand." —
De Herr Amtmann seit auk mol den Hoff nigge plöftem 3 van
den Eiringer Plösterlüden, dei in der Wiäke plöstert un Sundages
tem Danze spillt. Hei stund den ganzen Dag derbei iln beschütte
den Meister, bu hei't ant besten makede, un do siägte de Meister:
„Herr Amtmann", siägte hei, „et is duch schade, dat Sei sin
Plösterer geworen sied! Sei hat Verstand van der Sache un
hüdden't tou wat bringen können!" —
De Herr Amtmann wor mol dat Schnitzeln mit den: Mäss'
meude un verseil nu up't Molen; hei molte bett Huow un ne
graute Heerde Kogge derbi. Do kam de Mürker Schake ut Lützen
drup tou un wunderte sik ni wennig üwer sinen niggen Kullegen,