Noh ’tvet Wiele kam de Müllerschke, de wul in der Kücke tou'r
Klunterzoppe grade Miehl neidig hadde, un kriegde sik ehr Depetat
Mich! gliek ut dem Müllenkasten. Da leip de Buer vull Äugest
wider de Trappe raff un sah nu für dem Kliggenkasten den Mül-
lenisel stöhn. Sau grad bu dat alle halterne Gesichte an dem
Müllenkasten de Kliggen utspiggede, frat se de Jsel gliek up. Dat
war dem armen Buersmann duch tau vill, un et kamen en balle
de Ohnmachten an; hei nahm Haut un Stack un siägte für den
Müller: „Müller, wann villichte nau en bieteten für mit
üewerig bliewen fäll, dann sied sau gut, un schicked et mi
noh Ässente. Adjüs auf!" —
')lff nau wat nah Effente gekummen is, wußte min Gewährs
mann selwer ni te sägen. —
Borümme de ^ugewürmere' an dem Zsocobbcdder sinem
Beine ni anbieten wollen.
En Bein is lichte terbruken. Me kann up glieker Ere fallen,
stuck geiht de Knute dür un is sau balle ni wider anein geheilt.
Up Arm- un Beinbrücke verstund sik nu sin Dotter bieter ose de
Schmid in W. Drünnne hadde de alle Jocobvedder te Sassen
husen wul rei dusendmal gesiägt: „Wänn mik mal en Unglücke
üwerkummen soll, dat ik en Hingerbein terbrieken soll, schick' ik nah
filiern Dotter un noh kinem Zierurgen, blous nah dem Schmid in
W.; de söll't mi kureeren." —
Na, unverhofft, kümmt oft. Enes Dages, et war sau üm
Christdag rümme, fiägte de Jocobvedder für sinen Knecht, den
Hanjocob: „Junge, spann de Güle an! Wie willt en half Müdde
Karn nah de Diekmülle bringen un aut Schlahkaken^ für de Kogge
langen. Un dünn läg en biteken Strauh up den Wagen, do will
ik mik drup lägen un midde führen. Ik sie ni meih gut te Faule."
— Nah ner veerel Stunde fahrten se af; de Hanjocob leip gigger
^ Blutegel. 2 Weltlichen.