159 
'mein Mutter der mich schlacht,' 
Ach, dat ik düsend Föder ünner de Gerd wör, dat ik bat 
nich hören schull!' 
'mein Vater der wich aß,' 
Do füll de Fru vör dod nedder. 
'mein Schwester der Marlenichen' 
Ach,' säd Marleenken, 'ik will ok herut gan un sehn of 
de Vagel my wat schenkt!' Do güng se henut. 
'sucht alle meine Benichen, 
bindt sie in ein seiden Tuch,' 
Do smeet he ehr de Schö herünn. 
'legts unter den Machandelbaum. 
Kywitt, kywitt, wat vör'n schön Vagel bün ik!' 
Do wör ehr so licht un frölich. Do truck se de neen roden 
Schö an un danßd un sprüng herin. 'Ach,' säd se, ik wör 
so trurig, aZ ik henut güng/ un nu is my so licht. Dat is 
mal en herrlichen Vagel, het my en Por rode Schö schenkd.' 
'Na,' säd de Fru un sprüng up, un de Hör stünnen ehr to 
Barg as Fürsflammen, 'my is as schull de Welt ünner- 
gan, ik will ok henut, of my lichter warden schull.' Un 
as se ut de Dör körn, bratsch! smeet ehr de Vagel den 
Maehlensteen up den Kopp, dat se ganß tomatscht wurr. De 
Bader un Marleenken Hörden dat un güngen henut: do 
güng en Damp un Flamm un Für up von der Städ, un 
as dat vörby wörr, do stünn de lüttje Broder dor, un he 
nöhm synen Bader un Marleenken by der Hand, un wö- 
ren all dre so recht vergnögt un güngen in dat Hus by 
Disch un eeten.