155 
mein Schwester der Marlenichen 
sucht alle meine Benichen, 
bindt sie in ein seiden Tuch, 
legts unter den Machandelbaum. 
Kywitt, kywitt, wat vör'n schön Vagel bün ik!' 
De Schoster hörd dat und leep vör syn Dör in Hemds 
ärmels un seeg na syn Dack un mussd de Hand vör de Ogen 
hollen, dat de Sünn em nich blend't. Vagel,' seggt he, ‘wat 
kannst du schön singen.' Do röp he in syn Dör henin 
,Fru, kumm mal herut, dar is een Vagel: seh mal den 
Bagel, de kann mal schön singen.' Do röp he syn Dochter 
un Kinner un Gesellen, Jung un Magd, un se kömen all 
up de Strat un fegen den Vagel an, wo schön he wör, 
un he hadd so recht rode un gröne Feddern, un üm den Hals 
wör dat as luter Gold, un de Ogen blünken em im Kopp 
as Steern. Vagel,' säd de Schoster, ‘tut sing my dat 
Stück nochmal.' Me,' seggt de Vagel, ‘twemal sing ik nich 
umsünst, du must my wat schenken.' ‘Fru,' säd de Mann, 
ha na dem Baehn, up dem bäwelsten Boord dor stan een 
Por rode Schö, de bring herünn.' Do güng de Fru hen 
un hal de Schö. 'Dor, Vagel,' säd de Mann, ‘mt sing 
my dat Stück nochmal.' Do köm de Vagel un nöhm 
de Schö in de linke Klau un flög wedder up dat Dack 
un süng 
‘mein Mutter der mich schlacht, 
mein Vater der mich aß, 
mein Schwester der Marlenichen 
sucht alle meine Benichen,