154 
bindt sie in ein seiden Tuch, 
legis unter den Machandelbaum. 
Kywitt, kywitt, wat vör’n schön Vagel bün ik!' 
De Goldsmidt seet in syn Warkstäd un makd ene gollne 
Kede, do hörd he den Vagel, de up syn Dack seet un süng, 
un dat dünkd em so schön. Do stünn he up, un as he aewer 
den Süll güng, do verlör he enen Tüffel. He güng awer 
so recht midden up de Strat hen, enen Tüffel un een Sock 
an: syn Schortfell hadd he vör, un in de een Hand hadd 
he de golln Kede un in de anner de Tang; un de Sünn 
schynd so hell up de Strat. Dor güng he recht so stan un 
seeg den Vagel an. Magel,' seggt he do, Mo schön kannst 
du singen? Sing my dat Stück nochmal.' Me,' seggt de 
Vagel, ^twemal sing ik nich umsünst. Gif my de golln 
Kede, so will ik dy’t nochmal singen.' *Dor,' seggt de 
Goldsmidt, chest du de gollne Kede, nu sing my dat nochmal.' 
Do köm de Vagel un nöhm de golln Kede so in de rechte 
Pot un güng vör den Goldsmidt sitten un süng 
Mein Mutter der mich schlacht, 
mein Vater der mich aß, 
mein Schwester der Marlenichen 
sucht alle meine Benichen, 
bindt sie in ein seiden Tuch, 
legts unter den Machandelbaum. 
Kywitt, kywitt, wat vör’n schön Vagel bün ik!' 
Do flög de Vagel wech na enem Schoster un fett’ sik 
up den syn Dack un süng 
Mein Mutter der mich schlacht, 
mein Vater der mich aß,