153 
Eeten schön! gyf my mehr!' Un je mehr he eet, je mehr 
wull he hebben, un säd 'gest my mehr, gy schölt niks dor 
af hebben, bat is as wenn dat all myn wör.' Un he eet un 
eet, un de Knakens smeet he all ünner den Disch, bet he 
allens up hadd. Marleenken awerst güng hen na ere Commod 
und nöhm ut de ünnerste Schuf eren besten syden Dok un 
hal all de Beenkens und Knakens ünner den Disch herut 
un bünd se in den syden Dok un drog se vor de Dör un 
weend ere blödigen Tranen. Dor läd se se ünner den 
Machandelboom in dat gröne Gras, un as se se dor hen- 
leggd hadd, so war ehr mit eenmaal so recht licht, un weend 
nich mer. Do füng de Machandelboom an stk to bewegen, 
un de Twyge deden sik jümmer so recht von eenanner un denn 
wedder tohop, so recht as wenn sik ener so recht freut un 
mit de Hand so dait. Mit des so güng dar so'n Newel von 
dem Boom, un recht in dem Newel dar brennd dat as Für, 
un ut dem Für da flög so'n schönen Vagel herut, de süng 
so herrlich und flög hog in de Lust, un as he wech wör, 
do wör de Machandelboom as he vörhen west wör, un 
de Dok mit de Knakens wörr wech. Marleenken awerst 
wör so recht licht un vergnögt, recht as wenn de Broder 
noch lewd. Do güng se wedder ganß lustig in dat Hus 
by Disch un eet. 
De Vagel awerst flög wech un fett’ sik up enen Gold- 
smidt syn Hus un füng an to singen 
^mein Mutter der mich schlacht, 
mein Vater der mich aß, 
mein Schwester der Marlenichen 
sucht alle meine Benichen,