151 
ut der Kist; de Kist awerst hadd enen groten sworen Deckel 
mit een grot scharp ysern Slot. Moder,' säd de lüttje 
Dochter, schall Broder nich ok enen hebben?' Dat verdröt 
de Fru, doch säd se ‘Jet, wenn he ut de Schot kmnmt.' 
Un as se ut dat Fenster wohr wurr dat he köm, so wör 
dat recht, as wenn de Böse aewer ehr köm, un se grappst 
to un nöhm erer Dochter den Appel wedder wech un säd 
'du schalst nich ehr enen hebben as Broder.' Do smeet se den 
Appel in de Kist und makd de Kist to: do köm de lüttje 
Jung in de Dör, do gas ehr de Böse in dat se fründlich 
to em sed 'myn Saehn, wullt du enen Appel hebben?' un 
seeg em so hastig an. Moder,' säd de lüttje Jung, 'wat 
sähst du gräsig ut! ja, gif my enen Appel.' Do wörr ehr 
as schull se em toreden. 'Kumm mit my,' säd se un makd 
den Deckel up, 'hat dy enen Appel herut.' Un as stk de 
lüttje Jung henin bückd, so reet ehr de Böse, bratsch! slög 
se den Deckel to dat de Kopp afflög un ünner de roden 
Appel füll. Da aewerleep ehr dat in de Angst, un dachd 
ckunn ik dat von my bringen!' Da güng se bawen na ere 
Stuw na erem Dragkasten un hal ut de bäwelste Schuf- 
lad enen Witten Dok un fett’ den Kopp wedder up den 
Hals un bünd den Halsdok so üm dat'n niks sehn kunn, 
un fett' em vör de Dör up enen Stohl un gas em den 
Appel in de Hand. 
Do köm dorna Marleenken to erer Moder in de Kaek, 
de stünn by dem Für un hadd enen Putt mit heet Water 
vör stk, den röhrd se jümmer üm. Moder,' säd Marleenken 
Broder sitt vör de Dör un süht ganß witt ut un hett enen 
Appel in de Hand, ik hebb em beden he schull my den Appel