149 
23. 
Von dem Mach andelboom. 
Dat is nu all lang her, wol twe düsend Johr, do wör 
dar een ryk Mann, de hadd ene schöne frame Fru, un se 
hadden sik beide sehr leef, hadden awerst kene Kinner, se 
wünschden sik awerst sehr welke, un de Fru bedd' so vel 
dorüm Dag un Nacht, man se kregen keen un kregen keen. 
Vör erem Hufe wör een Hof, dorup stünn een Machandel 
boom, ünner dem stünn de Fru eens im Winter und schelld 
sik enen Appel, un as se sik den Appel so schelld, so sneet se 
sik in'n Finger, un dat Blöd feel in den Snee. Mch,' säd 
de Fru, un süft'd so recht hog up un seeg dat Blöd vör sik 
an un wör so recht wehmödig, chadd ik doch een Kind, so 
rod as Blöd un so witt as Snee.' Un as se dat säd, so 
wurr ehr so recht frölich to Mode: ehr wör recht, as schull 
dat wat warden. Do güng se to dem Hufe; un't güng een 
Maand hen, de Snee vörgüng: un twee Maand, do wör 
dat grön: un dre Maand, do kömen de Blömer ut der Gerd: 
un veer Maand, do drängen sik alle Bömer in dat Holt, 
un de grönen Twyge wören all in eenanner wussen: dor 
sängen de Baegelkens dat dat ganße Holt schalld, un de 
Blöiten felen von den Bömern: do wör de softe Maand 
wech, un se stünn ünner dem Machandelboom, de rök so 
schön, do sprüng ehr dat Hart vör Freuden, un se füll up