93 
Pabst kannst du nich warben, Pabst ist man eenmal in 
der Kristenhait, dat kann he doch nich maken.' 'Mann,' säd 
se, 'ik will Pabst Warden, ga glyk hen, ik mutt hüt noch 
Pabst warben.' Me, Fru,' säd de Mann, 'dat mag ik em 
nich seggen, dat gait nich god, dat is to groff, tom Pabst 
kann de Butt nich maken.' 'Mann, wat Snack,' säd de Fru, 
'kann he Kaiser maken, kann he ok Pabst maken. Ga foorts 
hen, ik bün Kaiser und du büst man myn Mann, wullt du 
wol hengan?' Do wurr he bang un güng hen, em wör 
awerst ganß flau, un zitterd und beewd, un de Knee un de 
Waden slakkerden em. Un dar streek so'n Wind aewer dat Land, 
un de Wolken flögen, as dat düster wurr gegen Awend: de 
Blaeder Waiden von den Bömern, un dat Water güng un 
brusd as kaakd dat, un platschd an dat Oever, un von 
seern seeg he de Schepen, de schoten in der Not, un danßden 
un sprängen up den Bülgen. Doch wör de Himmel noch 
so'n bitten blau in de Midd, awerst an den Syden dor 
tog dat so recht rod up as en swor Gewitter. Do güng he 
recht vörzufft (verzagt) stan in de Angst un säd 
'Manntje, Manntje, Timpe Te, 
Buttje, Buttje in der See, 
myne Fru de Jlsebill 
will nich so as ik wol will.' 
'Na, wat will se denn?' säd de Butt. 'Ach,' säd de Mann 
'se will Pabst warden.' 'Ga man hen, se is't all,' säd 
de Butt. 
Do güng he hen, un as he dor köm, so wör dar as en 
grote Kirch mit luter Pallastens ümgewen. Do drängd he 
sik dorch dat Volk: inwendig was awers allens mit dausend