über das verbrennen der leichen.
73 2.6i
oder ein dämm aufgemauert und eine fahne errichtet, den schlufs machen
lustrationen, opfer und geschenke.
W: . j
gebein nv 3 \J r >vT / pr / |
hundert 1 ^ ji\\ VW '***(
“ er 4*1/•• 71 . a -I J — z —
1/ f
XtoJuya Cd Cif oXf ICC bvfa C+JÜl t kJ toMbb.
yMl^ W '*'• VApy? "ZJUfZ
r dessen
\y*j ^ius drei-
d wolle-
iibs dar-
mufs ein
>er noch
mit ger-
ms. wen
sbrauchs
stellen na ^
lederner
ein w r ollei
stenmehl
überrasch
mit dem
Vom mitverbrennen der indischen witwen hatten römische und grie
chische Schriftsteller längst künde. ( 2 ) Cicero (tusc. disp. V. 27, 78) sagt:
mulieres in India quum est cujusvis earum vir mortuus, in certamen judi-
ciumque veniunt, quam plurimum ille dilexerit: plures enim singulis solent
esse nuptae. quae est victrix, ea laeta, prosequentibus suis, una cum viro
in rogum imponitur; illa victa maesta discedit. Propertius IV. 12, 15:
felix Eois lex funeris una maritis,
quos Aurora suis rubra colorat equis.
namque ubi mortifero jacta est fax ultima lecto,
uxorum positis stat pia turba comis:
et certamen habent leti, quae viva sequatur
conjugium, pudor est non lieuisse mori.
ardent victrices et ilammae pectora praebent,
imponuntque suis ora perusta viris.
Herodot 3, 38 gedenkt des verbrennens der eitern, nicht der frauen, was er
nicht unangeführt gelassen haben würde, wäre es ihm zu ohren gekommen;
(*) die indischen leichengebräuche schöpfe ich hauptsächlich aus H. T. Colebrooke on the . *n
religious ceremonies of the Hindus, nach den asiatic researches, Calcutta 1795, wieder abge-
druckt in seinen miscellaneous essays, London 1837 vol. 1, wo die funeral rites p. 155-186
und die Schilderung der figur aus hutealaub p. 159 enthalten ist. die abhandlung on the duties
of a faithful Hindu widow findet sich p. 114-122.
( 2 ) auch in unser mittelalter war sie gedrungen, man vgl. z. b. das niederländische gedieht
die kinderen van Limhorch 8, 822.
ii. VuMrl KhkLl >
al.
C5A