© Hessisches Staatsarchiv Marburg, Best. 340 Grimm Nr. L 213
509
5525. bedih A, bsete ich B. 26. clunket A, d wichet B.
ubir winne A.
5527. untie A. 29. wunt a, gewndet A. sehet varn A.
30. mouz A, imieze B. u bewaren A. 32. ih neblibe A.
[206] 35. so bevelih u A. ‘36. der inac B. 37. u An,
fehlt BDbd. 38. nngeinute AEcd, gemuete BDa.
41. von danne AE, von dannen Dnc, von dann d, danne
h, dannen B. hinnen im reim hei Hartmann immer mit n,
aber danne im Erec 5103, wo von in der handschrift fehlt
gegen die hemerhing hei z. 396. 1764. 42. wider sich
selben sprach er so Bb. 43. du nu Bb, du daz n.
44. tu nur A. den (fehlt E) sluzel selbe (eine B)
ABEcd, den selben sluzel Bah. 45. daz fehlt D. daz
scrin AE, der schrin Bhd y schrin Da. 46. Beneckens
Verbesserung ere für er ist in der nnmerkung gerechtfer
tigt. 48. ritens ABBbd. s. zu z. 25. 49. im ne vol-
gete (envolget E y envolgte n y volget d) von (fehlt D) dan
ADEnd y 6uch volget im von dan B. 50. deweder B.
51. lunete A y frouwe Lunet BDnbd wie 5453. 52. ge-
selscaf A. 54. gelobte (gelobt h, gelobet E) sie (si)
ABDEnhd. 55. sie Ad, si sit BDb, si ouch E.
56. mit irre truwen A. sie Ad, si im BDEab.
5560. so (das erste) ADd, fehlt BEabc. unde A. 61. diu
gote AI)b, diu guote fröu Bd y frauw n. 62. daz siz
Bb. williclie A. 63. gnadeter ir A, gnadet er ir wol
Ba. sowohl die enklisis in A als der zusatz in Ba ist un
richtig: denn beide meinen gnadte. s. zu 5440. 64. des
[207] was der lewe A. 66. mit im uf dem wege Bob. er-
leit BB. 67. niht me ne mohte A. 69. ze samene
A. 70. mos An. 71. daz legeter (leit er Ec) alliz
ABEcd, nn legte daz Bb. 72. uii hienc in. A.
74. lebn B. 75. gnuh AB. 76. uns daz A. 77. sah
AEd, ersach Ba, stende sach B, ligen sach b. 78. da
Ad. kerter ABa, cherter do Bcd. sinen Ed.
79. uii van A. 81. den A. erkande B. sines A.
82. sin liere (herre BEa, lierr d) was ABEad, wan er
(der b) was Bb. herre kürzt Hartmann vor dem namen,
in her gast Iw. 6248 und nach den handschriften 6274,
im Erec 3258. 4064. 6172 auch in der einfachen anrede
Wilhelm gestorben ist (Haupt, zeitsclir. 1,199), das heifst,
wenn Bocen (Altd. mus. 1,158. 461) recht hat, zwischen 1230
und 1242.