f
25
232. Die boten riten gähes ze Stürmen in dag lant,
da man Waten den küenen bi finen helden vant.
man fagete im von dem künege, dag er im körnen iolte.
Waten hete wunder, wa^ fin der künec von Hegelingen wolle.
233. f Er vrägte, ob er vüeren foltc mit im dan
heim oder brünne und ieman finer man.
der boten fprach einer: »des enhört wir niht,
dag er bedörfte iht recken, wan dag er iuch gerne ilht.«
234. f Wate wolte dannen, fine liute er lie
dem lande und den bürgen, dö er ze roffe gie,
dö volgte im nieman mere, wan zwelve finer man.
Wate der vil küene ze hove gähen began.
235. Er kam ze Hegelinge. dö der degen reit
hin ze Kampatille, dag was niht ze leit
Hetelen dem degene. er begunde zuo im gaben.
er dähte, wie er Waten finen alten vriunt folte cnpfahen.
236. Er gruogte in willicliche. der vürfte lute fprach:
»her Wate, fit willekomen. dag ich iuch niht enfach,
dag ift nü lange zite, dag wir enfamet fägen,
dö wir uns urliuges üf unfer widerwinnen vermaßen.«
237. f Wate im antwurte: »enfamet folten wefen
gerne guote vriunde, fö mühten fi genefen
vor ir ftarken vinden immer defte bag.«
er vieng in bi der hende und tete vil güetiichen dag.
238. Si giengen beide fizen und ander nieman mer.
der künic der was riche, Wate der was her
und ouch übermüelic ze allen finen dingen.
Hetele hete gedanke, wie er in ze Irlande folte bringen.
239. Dö fprach der junge recke: »ich hän nach dir gefant.
boten ich bedörfte in des wilden Hagenen lant.
nü enweig ich nieman, der mir dar begger wsere,
danne ir, Wate, lieber vriunt. ir fit zer botefchaft vil redebaere.«
241). Dö fprach Wate der alte: »fwag ich werben fol
iu ze liebe und ze eren, dag tuon ich gerne und wol.
des fult ir mir getrouwen. ich bringe eg an ein ende,
eg enfi danne, dag es mich der tot erwende.«
241. Hetele fprach: »mir ratent al die vriunde min,
ob mir geben welle die fchoenen tohter fin
Hagene der ftarke, dag fi ein küniginne
werde in minem lande, dar nach ftent hoch mine finne.«
(2*)