166
daar feel de Fru vör dood nedder,
„min Swester de Marleeniken,"
„Ach, sed Marleenken, ick will ook herut gaan un seen, up
de Vage! my wat schenkt;" daar ging se herut,
„focht alle mine Beeniken
un bindt se Ln een syden Dook,
daar smeet he eer de Scho heran;
„legts unner den Machandelboom;
kywitt, kywitt! ach wat een schön Vagel bin ick!"
Daar was eer so licht un frölich, daar truck se de nien rooden
Scho an, un danst un sprüng herinn; „ach, sed se, ick was so
trurig as ick herut ging, un nu is my so licht, dat Ls mal een
herlichen Vagel, het my een Paar roode Scho schenkt!" „Nee,"
sed de Fru, un sprang up, un de Haar stunnen eer to Barge
as Füürsflammen, „my Ls, as sull de Weld unnergahn, ick
wil ook herut, op mi lichter warden sull;" un as se nt de
Döör kämm — bratsch! — smeet eer de Vagel den Mahlen-
steen up den Kopp, dat se ganz tomatscht. De Vader un
Marleenken Hörden dat un gingen h^rut, daar ging een Damp
un Flam un Füür up van de SLeed, un. as dat vorby was,
da stund de lüttje Broder, un he namm stnen Vader un Mar
leenken by de Hand, un weeren alle dree so recht vergnögt un
gingen Ln dat Huus by Disch un eeten.