165 
„ Ach Moder, segd de Mann, daar Ls een schön Vagel, de 
singt so herlich, de Sünn schü'nt so warm, un dat rückt as 
luter ZLnnemamen. " 
„ min Swester de Marleeniken" 
daar led Marleenken den Kopp up de Knee un Weende Ln eens 
weg, de Mann aversr sed: „ick ga herut, ick mut den Vage! 
dicht by seen;" — „ach, ga nich, sed de Fru, my Ls, as 
bevt dat ganze Huus un stünn in Flammen;" aver de Mann 
ging herut und sach den Vagel an; 
„söcht alle mine Beeniken 
un bindt se in een syden Dook, 
legts unner den Machandelboom; 
kywitt, kywitt! ach wat een schön Vagel bin ick!" 
Mit des lett de Vagel de golden Kede fallen, un se feel den 
Mann jüst um den Hals, so recht hier herüm, dat se recht so 
schön past; daar ging he Herrn un sed: „sü, wat Ls dat vor 
een schön Vagel, hett my so 'ne schöne goldne Kede schenkt, 
un sühL so schöne ut;" de Fru aver was so angst un feel längs 
in de Stuve hen, un de Müh feel eer van den Kopp. — Daar 
sung de Vagel wedder: 
„Min Moder de mi slach'L," 
n'Kd), dat ick düsend Fuder unner de Serbe weer, dat Lck dat 
uich hören sull!" 
„min Vader de mL att,"