„ Mm Moder de mi flachtet, 
min Vader de mr att, 
min Swester de Marleeniken, 
söcht alle mine Beeniken 
un bindt se in een syden Dook, 
legts unner den Machandelboom; 
kywitt, kywitt! ach watt een schön Vagel bin ick!" 
De Schooster hörd dat, un leep vor sin Döör, in Hemdsärmel, 
un sach nach sin Dack, un must de Hand vor de Oogen holln, 
dat de Sünn em nich blendt: „Vagel segd he, wat kanst du 
schön singen!" Da reep he in siin Döör Herrn: „Fru, kumm 
mal herut, daar r's een Vagel, sü mal den Vagel, de kann 
mal schön singen;" da reep he siin Dochter un Kr'nner un Ge 
sellen, Jung un Magd, un keemen all up de SLraat, un se- 
6en den Vages an, wo schön he was, un he hadd so recht 
roode un gröne Feddern, un um den Hals was dat, as luter 
^old, un de Oogen blinkten em Ln Kopp, a§ Steern. „Va- 
6el, sed de Schooster, nu sing my dat Stük nochmal." „Nee, 
segd de Vagel, Lweemal sing ick nich umsünst, du möst my 
schenken." „Fru, sed de Mann, ga na de Dön-böhn 
UP den bövelsten Boord, do staan een paar rode Scho, de 
bring herunnz" daar ging de Fru hen und haalt de Scho. 
,/Da Vagel, sed de Mann, nu sing my dat Stück nochmal," 
Kindermärchen. Äi. RuSg. L