160 
Kede, bctar Horb he den Vage!, de u p sin Dack satt un sung, 
nn bat dünkt em so schön; daar stund he up, un as he aver 
den Süll ging, so vörloor he eenen Lüffel, he ging aver so 
recht midden up de Strate, eenen Lüffel un een Seck an, sin 
Schortfell had he vör, un in de een Hand had he de golden 
Kede, un in de anner de Lang, un de Sünn schiint so'hell up 
de Strate;,-daar ging he recht so staan, un sach den Dagel 
an: „Dagel, seg he do, wo schön kannst du singen, sing my 
dat Stük nochmal." — „Nee, segd de Dagel, tweemal sing 
ick nich umsünst, giv my de golden Kede, so wil ick di et 
nochmal singen." „Da, segd de Goldsmitt, hest du de gol* 
den Kede, nu sing my dat nochmal." Daar kam de Dagel 
un nam de golden Ked so Ln de rechte Krall, un ging vör den 
Goldsmitt sitten un sung: 
„ Min Moder de mi slacht't, 
min Daher de mi att/ 
min Swester de Marleeniken 
söcht alle mine Beeniken 
un binde se in een syden Dook, 
legts unner den Machandelboom; 
kywitt, kywitt! ach Watt een schön Vagel bin ick!" 
Daar flog de Dagel weg m emn Schooster, un sett sick up 
den siin Dack un sung: