159 
legd se se unner den Machandelboom in hat gröne Gras, un 
as se se daar henlegd hadd, so was eer mit eenmal so recht 
licht, un weente nich meer. Do fung de Machandelboom an 
sick to bewegen, un de Twyge Heden sick ümmer so recht von 
eenanner, un denn wedder tohop, so recht, as wenn sick eener 
so recht frört un mit de Hände so beit Mir des, so ging 
daar so'n Newel van den Boom, un recht in den Newel da 
brennt dat aS Füür, un ut dat Füür daar flog fo'n schönen 
Dagel herut, de sung so herrlich un flog hoch in de Lust, un 
aS he weg was, do was de Machandelboom, as he vörheer 
west was, un de Dook mit de Knaken was weg; — Mar« 
leenken averst was so recht licht un vergnögt, recht as wenn 
de Broder noch leeft, daar ging se wedder ganz lustig in dat 
Huus Hy Disch un att. 
De Vagel averst floog weg, un sett' sick up eenen Gold- 
fmitt siin Huus un fung an to singen: 
„Min Moder de mr slacht't, 
min Vader de mi att, 
min Swester de Marleenrkerr 
focht alle wind Beeniken 
un bindt se in een syden Docck, 
legts unner den Machandelboom; 
kywitt, kywitt! ach watt en schön Vagel bin ick!" 
Goldsmitt satt in sine Warkstede un maakt eene gokdrre