156 
em hier un knuft em daar, so bat bat arme Kind ümmer in 
Angst was; wenn he denn ut de School kam, so hadd he keene 
ruhige Stede. 
Eens was de Fru up de Kamer gaan, do kämm de lüLLje 
DochLer ook herup un sed: „Moder, giv my eenen Appel!" 
„Ja myn Kind," sed de Fru, un gav eer eenen schönen Ap 
pel uut de Kist; de Kist averst had eenen groten swaaren Dek- 
kel mit een groot schaarp ysern SloLt. „Moder, sed de lüttje 
DochLer, schall Broder nich ook eenen hebben?" DaL vördrot 
de Fru, doch sed se: „ja, wenn he ut die School kümmt;" 
un as se ut dat Finster gewaar wurde, bat he kämm, so was 
bat recht, as wenn de Böse över eer kämm, un se grapst Lo, 
un nam eerer Dochter den Appel wedder weg un sed: „du saß 
nich eer eenen hebben, as Broder." Daar smeet se den Appel 
in de Kist un maakt de Kist to. Daar kämm de lüttje Jung 
in de Dör, daar gav eer de Böse Ln, dat se früntlich Lo ern 
sed: „myn Sön, wist du eenen Appel hebben?" und sach ern 
so hastig an. „Moder, sed de lüttje Jung, wat sühst du gre- 
sig ut! ja giv my eenen Appel." Daar was er, as füllst 
em toriden: „kumm mit my," sed se, un maakt den Deckel 
up, „haal dy eenen Appel herut," und as sick de lütt Jung 
henin bückt, so reet er de Böse: bratsch sloog se den Dek- 
kel to, dat de Kop ak sloog un ünner de rooden Appel feel. 
Daar averleep eer dat in de Angst, un dacht: „kund ick dat