154 
23. 
Van den Machandel-Boom. 
Dat Ls NU all lang her, woll twee düsend Joor, do MS 
daar een riik Mann, de hadde eene schöne frame Fru, un st 
hadden sick beede seer leev, hadden averst kene Kinner, st 
wünschten sick averst seer welke, un de Fru bebt’ so veel doruni 
Dag un Nacht, man se kregen keen un kregen keen. Lör 
eeren Huse was een Hoff, darup stund een Machandelboom, 
ünner den stund de Fru eens Ln'n Winter, und schellt sick eene» 
Appel; un as se sick den Appel so schellt, so sneet se sick in'» 
Finger, un dat Blood feel in den Snee. — „ Ach! sed de 
Fru, un süft so recht hoch up, un sach dat Bloot för sick an, 
un was so recht wehmödig, hadd ick doch een Kind so rood as 
Blood un so witt as Snee!" — un as se dat sed, so würd 
eer so recht frölich to Moode, eer was recht, as sull dat wat 
warden. Daar ging se to den Huse, un ging een Maand hen, 
de Snee vorging, un twee Maand, daar was dat grön, un 
dree Maand, daar kernen de Blömer ut de Eerde, un veer 
Maand, daar drungen sick alle Bömer Ln dat Holt, un de 
grönen Lwige weeren all Ln een anner wuffen; daar sungen de 
Bägelkens, dat dat ganze Holt schallt, un de Bleusten M 
van de Bömer, daar was de fyfte Maand weg, un se stu^