WALTHARIUS.
15
In tantumque timor muliebria pectora pulsat,
Horreat nt cunctos aurae ventique susurros,
Formidans volucres, collisos siye racemos.
Hinc odium exilii, patriaeque amor incubat inde;
355 Vicis diffugiunt, speciosa novalia linquunt,
Montibus intonsis cursus ambage recurvos
Sectantes; tremulos variant per devia gressus.
Ast urbis populus, somno vinoque solutus,
Ad medium lucis siluit recubando sequentis.
360 Sed, postquam surgunt, ductorem quique requirunt,
Ut grates faciant ac festa laude falutent.
Attila nempe manu caput amplexatus utraque
Egreditur thalamo rex, Waithariumque dolendo
Advocat, ut proprium quereretur forte dolorem.
365 Respondent ipsi, se non potuisse, ministri,
Invenisse virum; sed princeps sperat eundem
Hactenus in somno tentum recubare quietum,
Occultumque locum sibi delegisse sopori.
Ospirin, Hiltgundem postquam cognovit abesse,
370 Nec juxta morem vestes deferre suetum,
Tristior immensis satrapae clamoribus inquit
^0 detestandas, quas heri sumpsimus escas!
0 vinuin, quod Pannonias destruxerat omnes!
Quod domino regi dudum jam praescia dixi,
375 Approbat iste dies, quem nos superare nequimus.
En hodie imperii nostri cecidisse columna
Noscitur, en robur procul ivit, et inclita virtus.
Waltbarius lux Pannoniae discesserat inde.
Hiltgundem quoque mi caram deduxit alumnam.’
354 exilum D. hie I. 355 vicos effugiunt D. vicus I. 358
sepultus C. 359 lucis pressi iacuere sopore 1. 364 queretur D.
369 spirin B. 369 respicit hiltgundem postque D. 370 suetas D.
373 Pannoniam hanc d... omnem I. 374 jam dudum C. 375 abstulit
istel). 377 hinc robur 1. 376 uestriA. 378 dux A. 379 mihi B.D,
