ECBÄS1S. 
253 
Annis jam septem deducis vitam agrestem, 
Omne genus carnis vitabant intima ventris, 
300 Cunctis deliciis praeponens munera piscis, 
Saepe tuae mensae jungens consortia truttae. 
Nunc comedes vituluiii sanctum spernens monacliatum. 
Non praeler solitum cogor dissolvere luctuin, 
Tot mala succedent, cjuae te per trislia verteilt. 
305 Nomine tu nionachus, sed dextro limite tortus, 
Crimina pertractas, sanctum subvertere certas. 
Ad versus mitein piceum postpone furorem 
Evigilet monaclius, pergrandi compede vinctus, 
Regula quaecpie docet verbis, simul actibus ornet, 
310 Nil fore quod proprium, commune sed Omnibus unum, 
Quod sibi non lieri fratri non irroget ulli. 
Sic quia non vivis, praedonis lege peribis, 
Judicio canonum morieris rnore latronum.’ 
Haec luter cautus dicenda tacenda locutus. 
lupus. 
315 ‘Haec illi narres, qui surdas possidet aures, 
Nam caudae vituli jungelur lumbus aselli; 
Sic natura parens jussit discurrere soles.’ 
luter. 
‘De lingua monaclii volilet discretio verbi.’ 
lupus. 
c Si tibi sum curae, frenos imponito linguae.’ 
320 Frustratur multum piceat qui vas adaquatum, 
Sincerum nisi vas, quodcunque infundis acescit. 
Postera lux oritur, multo gratissima fertur, 
Cum faciem noctis pepulissent lumina solis, 
Corniger armenti perlustrat ovilia vici, 
325 Singula qui revocat, praesenlia quaeque regirat, 
De sibi commissis aspeclat, ne pereat quis. 
321 acessit A.