139
er wünscht sie je-
urch. Der König .
l Schloß zu leben, '
er heimlich, ihn
ne Nacht in einem
kommen, zuzubrin-
in jenes, wo ei-
ung), er bezwingt
;n wünscht. Damit
oßen Schatz, den
Zohre herum sind, .»
i Kind und erhalt
mt der Teufel wie-
Ranzen und hat
von sechs Bauern
richt zufrieden, in
n Ranzen ausglü-
so zerschlagen, daß
m nur frei zu wer
dendes Ende; er -
nrzen mit in den
Tod vor den Him- ^
einlassen: ihm sey
habe sich mit dem
e Hölle, der Teu- >
l; er geht wieder
re zu klaffen, damit
rft er seinen Ran-
un im Himmel- —
chon gedacht wird,
»erbreiteten Sage, *
i ist, Zuerst eine
ich der besonderen
us nuch miyi Hl.
sau's (sind ne) a
rter) reich Bauen
aebn haut. Sre geihn von Huef zu Huef ün begehrn a Hek-
birg, un überoll schlogens ihnen d' Thuer voa (vor) der Nasen
zou. Endle kummens a zu'n Schmied, der wor a luftiga
Vuegl un niet hart (sehr) frum; haut's oba (aber) denna (den
noch) einlaua. — Sie hom geffen un trunken un wöi's fröich
sän afgstonden, so sogt der Hr. Jesus dem Schmied, er soll st
drei Dinga asbetn, oba a sein arme Seel niet vergessen un
eppa (etwa) lata zeitliche Sochen begehrn, daß'n niet e mol
der Teufel mögt huln (hohlen). "Dafür loß der Herr no mi
(nur mich) sargen"; sogt der Schmied, "un weilt's sua gout
sad's (seyd) un wollts mie drei Wünsch derfüllen, so wünsch i
holt z'erft, daß ma Karstenbam (Kirschenbaum) dras in Garten
immafurt Karsten trägt, un wer affe (hinauf) steigt, nimm«
unte koa (kann), bis i's schoss (schaffe, zulasse). Offa (ferner)
wünsch L, daß, wer si'm mein Sessel dau (da) setzt, nimma
asste^n koa, bis i's will. Un z'letzt soll koina aS (aus) mekna
Schmiedtoschen kinna, wer e mol einkrochen Ls". Der Hr. Je
sus thouts, wos er versprochen haut, un drauht (droht) n
Schmied mit der Holl, weil er sua leichtsirti LS, un geiht mit'n
Hl. Peita fürt. — Der Schmied lebt tust! zock, bis endle sein
Zeit aS is, daß er starben loll. Dou kinnt der Teufel Ln sein
Stuben un sogt'n, daß er mit ihn in d' Holl geihn mouß.
"No, weils scho savn mouß, sogt der Schmied, so will L mit
enk (euch) geihn, ooa sads so gout un steigts dras af mein Kar-
stenbam affe un reißts Karsten o (ab), daß me äsn Weg wor
z' effen hobn. Der goute Teufel steigt mie nix die nir äsn
Bam, pflockt Karsten un koa nimma unte. Dou Lochten der
Schmied as un loßt'n Teufel äsn Bam sua lonq zoppetn, bis
er'n verspricht, daß er'n Hitnebma will in d' Holl, er soll'n
nlla (nur) von Bam untelaua. Der Schmied loußt'n as un der
Teufel geiht beim in d' HLll un erziehlt, woi's 'n ganga haut.
— Uiber a Weil kinnt a anders Teufel Ln d' Schmiedt un
fogt'n, er sell nst (nur) qlei mit ihn geihn, un niet denken,
daß ern a sua oanf'öien koa (anführen könne), wöi 'n ersten.
"Ho ho! sogt der Schmied, 's mou jo niet glei sän (gleich
seyn): wartS noa, bis i mi zomgricht (zusammengerichtet, zu-
(,*£/
i<
n
Tut
(f C$- ne*..
\otxJ C ft