— 248 —
Wunden. Do neidigt (nöthigt) st em, he mög do bliewen, „ni,
ick bliewe nig bie ju, un wat ick sin, Zeit ju nig an." Do küm.
met em de wilde Mann wier entgiergen un deih alle dat Volk
wier in den Berg un he genk wier up sin Perd sitten un genk
wier noh Hues. Do lachten de Luide un segden: „do kömmt
usse Hunkepus wier an, wo heft du doh lägen un fchlopen?" He
seg: „ick heve förwohr nig slopen, nu is ganz Engelland gewum 1
nen un et is en wehren Frerden (Frieden)."
Do segde de Kaiser von den schönen Ritter, de em hev bie-
flohen; do seg de junge Mann to en Kaiser: „wöre ick nig bie
ju west, et wöre nig guet gahen." Do will de Kaiser em wat
upn Buckel gierwen, „ji, seg he, wenn ji dat nig gleiwen willt,
will ick ju minen Arm wiesen;" un affe he den Arm wiest un
affe de Kaiser de Wunde süt, do wert he gans verwündert un
segd: „vlllicht büst du Gott sölvst ader en Engel, den mie Gott
toschickt hev" un bat em üm Verzeihnüß, dat he so grov met em
handelt hädde, un schenket em sin ganse Kaisers Gut. Un de
wilde Mann was erlöset un stund äse en grauten König för
em un vertelde em de ganse Sacke, un de Berg was en gans
Königs-Schloß un he trock met sine Frau derup, un lerweten
vergnögt bis an eeren Daud.