245 
i36. 
D e wilde Mann. 
Et was emoel en wilden Mann, de was verwünsket un genk 
ble de Bueren Ln den Goren (Garten) un in't Korn un moek al 
les to Schande. Do klagden se an eeren Gutsheeren, se können 
eere Pacht nig mehr betalen, un do leit de Gutsheer alle Jägers 
hie ene kummen, we dat Dier fangen könne, de soll 'ne graute 
Belohnung hebben. Do kümmt do en ollen Jäger an, de segd, 
he wüll dat Dier wull fangen; do mött se em 'ne Pulle met Fu 
sel (Branntwein) un 'ne Pulle met Wien un 'ne Pulle met Beer 
-Lerwen (geben), de fettet he an dat Water, wo stk dat Dr'er 
alle Dage wäskt. Un do geit he achter en Baum stöhn, do kümmt 
dat Dier un drinket ut de Pullen, do leckt et alle de Mund un 
kickt herüm, ov dat auck well säht. Do werd et drunken, un do 
geit et liegen un schlöpd; do geit de Jäger to un bind et an Hän 
den un Föten, do weckt he et wier up un segd: „du wilde Mann, 
goh met, sök säst du alle Dage drinken." Do nichmt he et mit /£ ^ 
noh dat abliefe Schloß, do fettet se et do Ln den Lhornt un de 
Heer geit to andre Nobers, de söllt seihn (sehen), wat he för'n 
Dier fangen hed. Do spierlt ene von de jungen Heerens met'rr 
Ball un let de Ln den Lhornt fallen un dat Kind segd: „wilde 
Mann, schmiet mie den Ball wier to;" do segd de wilde Mann: 
„den Ball most du sölvst wier Hahlen." „Je, segd dat Kind, 
ick heve kinen Schlürtel." — „Dann mack du, dat du biedre» 
Moder eere Lassen kümmst un stehl eer den Schlürtel." — Do 
WJ.