speigelen künne, «n von ollerhand FLske mosten dorinne sien." )
Do gingen de Eerdmännekens hünn un boen ehre Verwanschap up^ c
dat se ünnen helpen füllen; tm et Ls auck Ln twci Stunnen ferrig Z
west. Do kummet se wier un sehget: „wie hät dohen, so us f
-efolen Ls." Do nümmet de Künigsdochter den Doock un schlett r
wier dremol up de Eere un segd: „Arweggers to Hus!" do siet r
se olle wier weg. Äse do de Künigssohn upwecket, do is de Dieck r
fern'g. Do gelt de Künigsdochter auck weg und segd, wenn et >
sesse wär, dann füll he nah Hus kummen; äse he do nah Hus j
kummet, do fragt de Künig: „heö du den Dieck fern'g?" „Jo" j
seh de Küm'gösuhn. „Dat wer schöne." Do se do wier ts ;
Diske seiten, do seh de Künig: „du hast den Dieck Lwaren fer- ,
rig, awerst Lk kann die mine Dochter noch nie giewen, du moß '
eerst nau eins dohen." — „Wat Ls dat den?" fragte de Kü- i
nigssuhn. „He hedde so en grot Berg, ds wären luter Dören- !
buske arme, de mosten olle afhoggen weren, un bowen up moste
he en grot Schlott buggen, dat moste so wacker sien, ase'L m
en Menske denken kunne, un olle Jngedömse, de in den Schlott
gehorden, de mösten der olle Lnne sien." Do he nu den annern
Morgen up steit, do gav ünne de Künig en gleseren Exen un en
gleseren Boren mie, et mstt awerst um seff Uhr ferrig sien. Do'
he an den eersten Dorenbuske mit de Exe an hogget, do ging se
so kurt un so klein, dat de Stücker rund um ünne herfloen un de
Boren kunn he auck nig brücken. Do war he gans bedröwet un
toffte (wartete) up sine Leiweste, op de nie keime un ünn ut der
Naud hülpe. Ase'L do Middag Ls, do kummet se und bringt mt