255 
„ Min Moder de mi slacht't, 
min Vader de mi att, 
min Swester de Marleeniken^ 
söcht alle mine Beeniken 
rrn bindt se in een syden Dook, 
legts unner den Machandelboom; 
kywitt, kywitt l ach watt een schön Vage! bin ick!" 
De Schooster hörd bat, un leep vör sin Döör, in Hemdsärmel 
un sach na sin Dack, un must de Hand vör de Oogen holln, dat 
de Sünn cm nich blendt: „Vagel segd he, wat kanst du schön 
singen i" Da rcep he Ln siin Döör Herrn: „Fru, kumm mal 
herut, daar is een Vagel, sü mal den Vagel de kann mal 
schön singen;" da reep he siin Dochter un Kinner un Gesellen, 
Jung un Magd, un keemen all up de Straat, un fegen den Va 
gel an, wo schön he was, un he hadd so recht roode un gröne 
Feddern, un um den Hals was dat, as luter Gold, un de Oo 
gen blinkten em in Kopp, as Steern. „Vagel, sed de Schooster, 
nu sing my dat Stük nochmal." „Nee, segd de Vagel, twee- 
rnal sing ick nich umsünst, du möst my wat schenken." „Fru, 
sed de Mann, ga na de Dön-böhn up den bövelsten Boord, do 
staan een paar rode Scho, de bring herunn;" daar ging de Fr« 
Herr un haalt de Scho. „Da Vagel, sed de Mann, nu sing my 
dat Stük nochmal, " daar kämm de Vagel un namm de Scho Ln 
^ linke Klau, un flog wedder up dat Dack un sungr 
„Min Moder de mi slacht't, 
min Vader de mi att,